قلعه ای با سنگ های سیاه

دیوارهای قطور

 و برجهای بلند

زندان دلم شده

در اخر دهلیزی تاریک

اتاقکی با سقفی کوتاه

سرد و نمور

ونورگیرش پنجره ای کوچک

وتمام دلخوشی من ساعتی از روز

 که نوری با سه خط در آن

به کف اتاقک میافتد

چه دلخوشی خوفناکی

                                                                     far@par

درد دل :من ادم شاد و سر زنده ای هستم . و اصلا غمگین و منزوی نیستم. اما چه کنم  تا قلم به دست میگیرم اینجوری میشه . اه اینم شد روزگار ما.

دل همتون و هممون جاش تو قصرای قشنگ قشنگ.دنیاتون و دنیامون پر از نور.