قلعه ای با سنگ های سیاه

دیوارهای قطور

 و برجهای بلند

زندان دلم شده

در اخر دهلیزی تاریک

اتاقکی با سقفی کوتاه

سرد و نمور

ونورگیرش پنجره ای کوچک

وتمام دلخوشی من ساعتی از روز

 که نوری با سه خط در آن

به کف اتاقک میافتد

چه دلخوشی خوفناکی

                                                                     far@par

درد دل :من ادم شاد و سر زنده ای هستم . و اصلا غمگین و منزوی نیستم. اما چه کنم  تا قلم به دست میگیرم اینجوری میشه . اه اینم شد روزگار ما.

دل همتون و هممون جاش تو قصرای قشنگ قشنگ.دنیاتون و دنیامون پر از نور.

از حال دل من می پرسی

                                حالم از بیخ خراب است

                         دفترم خالی

                          قلمم شکسته

                         رویایم بر باد رفته

                         آی مردم

                                   حالم از بیخ خراب است

        شعرهایم را نمیگویم

        حرفهایم را نمیزنم

       دردهایم را فریاد نمیکنم

                     آی مردم

                               حالم از بیخ خراب است

          کو مجالی؟

           کو حالی؟

            کو یاری؟

   که بگویم

                         آی مردم

                              حالم از بیخ خراب است